hayata devam zoooorrrrr zanaat arkadaş elinde avucunda hiç kalmışsa eğer dahada zor aslında devam eden için . hayat bir o kadar sıkıcı gelirken diğer yandan da ayrılmak istemiyor kopmak istemiyor olmak ne büyük bir kavram kargaşası. sabah uyanıyor işe okula yürüyüşe (kii bu çok büyük bir lükstür yaşadığımız hayatta ) aynı sokaklardan bazen yavaş bazende çok hızlı ulaşıyoruz varmak istediğimiz alanlara neden mi??? bilemiyorum aslında bende neden olduğunu ama  içine hapis olduğumuz bu döngü için çok gerçek ve gerekli olduğundandır herhalde ve gariptir ki bundan günlerce aylarca hatta belkide bir ömür pişmanlık  duymadan gerçekleştiriyoruz . hayata gerçekten devam etmek bu noktadan sonra bizleri bir savaşın ortasına doğru sürüklüyor ve bu sürüklemeye tamiyle kapılıyoruz , kişisel hırs ve ihtiraslarımız bizi bizlikten tamamen alı koyarken bizler hala hırs ve ihtirasın verdiği haz ile doyumsuzlaşıyoruz. aslında neydi asıl olan sevmek değer vermek ve saygıydı hayatta kalabilmek için aradığımız ve ihtiyacımız olan şeyler sadece bu kadar ken hırs öfke ve ihtiraslarla doldurarak daraltık yaşama alanlarımızı alanlar daraldıkça nefes alamaz hale geldik birbirimizi kırmaya incitmeye ve horgörmeye ... git gide yalnızlaştık sınırlarımız dahada daraldığında ise umutsuzlaştık oysa ne vardı ki daha sakin daha serin kalabilseydik bunu bir savaş olarak algılamak yerine bir sanat olarak algılayıp sevgiyle mutlu kalabilseydik bugün ben bunu hissettim ve bunun genel olarak böyle hissedildiğine inanıyorum umarım bu kabustan hepimiz uyanır ve bu savaştan galip çıkarız...